Trzynasta część życiorysu św. Katarzyny Labouré:

O tym co mnie spotkało szczegółowo opowiadałam swemu spowiednikowi, który wciąż powtarzał: „Zapomnij o tym!. Jeśli chcesz uczcić Matkę Najświętszą, naśladuj Ją, strzeż się urojeń i nie rozpowiadaj tego”.
A przecież Matka Boża wyraźnie mnie prosiła o wybicie medalika. Z tego też względu co jakiś czas przypominałam o tym swojemu spowiednikowi. Ksiądz Aladel, nie mogąc sobie poradzić z moim uporem, poprosił o radę arcybiskupa Paryża. „Niech rozpowszechnią medalik. Jest on całkowicie zgodny z naszą wiarą” – powiedział arcybiskup. Chciał się w ten sposób przekonać jakie będą tego owoce. Sam nawet po jakimś czasie z wielką wiarą założył medalik i nosił go.

Dwunasta część życiorysu św. Katarzyny Labouré:

Maryja wyraźnie powiedziała mi, abym opowiadała o spotkaniu i przekazywała Jej słowa komu trzeba. Jednak mój spowiednik przyjmował bardzo ostrożnie moje opowieści, mówił nawet, że powinnam o tym zapomnieć, ale po wielu latach kazał wszystkie przeżycie spisać.
Drugi raz Matka Boża przyszła na Rue du Bac w Paryżu cztery miesiące później, jeszcze tego samego roku, 27 listopada. Była to sobota przed pierwszą niedzielą Adwentu.

Jedenasta część życiorysu św. Katarzyny Labouré:

Rozumiałam dobrze słowa spowiednika. Chciałam przede wszystkim służyć. Ale Jezus dał mi kolejne widzenie. Tym razem podczas Mszy św. Hostia stała się przezroczysta i przez nią widziałam Jezusa. Mimo rad mojego spowiednika, abym oddalała od siebie te wszystkie obrazy, zdarzyło się to jeszcze kilka razy.
W nocy przed uroczystością ku czci św. Wincentego, z 18 na 19 lipca 1830 roku, zbudziło mnie dziecko ubrane na biało Byłam pewna, że to mój Anioł Stróż. „Chodź szybko do kaplicy. Matka Boża czeka na ciebie” – usłyszałam. Bałam się strasznie. Jeszcze mógł mnie ktoś zobaczyć. Ale głos anioła zabrzmiał ponownie: „Nie bój się, wszyscy już śpią”.