Dziesiąta część życiorysu św. Katarzyny Labouré:

Nigdy nie mówiłam nikomu o swoich przeżyciach. Dopiero po 26 latach na prośbę spowiednika tak napisałam: „Prosiłam św. Wincentego o wszelkie konieczne łaski dla siebie samej, dla obydwu rodzin misjonarzy i szarytek, i dla całej Francji. Wydawało mi się, że były one wszystkim bardzo potrzebne”.
W tamtym czasie żadna z sióstr nawet nie domyślała się, że przez trzy kolejne dni widziałam serce św. Wincentego. Pamiętam, że każdego dnia serce było inne. Pierwszego dnia – białe, koloru ciała, co oznaczało niewinność, pokój.