Propozycja kontemplacji ewangelicznej według „lectio divina”
VII Niedziela Wielkanocna, rok C
(Wniebowstąpienie Pańskie)
8 maja 2016 r.
I. Lectio: Czytaj z wiarą i uważnie święty tekst, jak gdyby dyktował go dla ciebie Duch Święty.
Pierwszą Księgę napisałem, Teofilu, o wszystkim, co Jezus czynił i czego nauczał od początku aż do dnia, w którym dał polecenia apostołom, których sobie wybrał przez Ducha Świętego, a potem został wzięty do nieba. Im też po swojej męce dał wiele dowodów, że żyje: ukazywał się im przez czterdzieści dni i mówił o królestwie Bożym. A podczas wspólnego posiłku przykazał im nie odchodzić z Jerozolimy, ale oczekiwać obietnicy Ojca:
ł do nieba, przystąpili do nich dwaj mężowie w białych szatach. I rzekli:
(Dz 1,1-11)
II. Meditatio: Staraj się zrozumieć dogłębnie tekst. Pytaj siebie: „Co Bóg mówi do mnie?”.
Wpatrywać się w niebo, aby pamiętać, że Pan już raz przyszedł od Ojca, z nieba na ziemię i dokonał dzieła zbawienia. Pojednał człowieka z Bogiem. Zwyciężył złego i śmierć.
Wpatrywać się w niebo, aby pamiętać, czuwać, być przygotowanym na Jego powtórne przyjście, na spotkanie z Nim już nie przez zasłonę wiary, ale twarzą w twarz. Jego powrót u kresu czasów ma być miłym, a nie pełnym przerażenia zaskoczeniem.
Wpatrywać się w niebo, aby tam w ufnej, codziennej modlitwie szukać wsparcia dla siebie i innych do godnego życia na ziemi. Modlitwa bowiem otwiera niebo i porusza Boże serce.
Wpatrywać się w niebo, gdyż tam jest nasza ojczyzna, ta ostateczna, ta na zawsze. Tam jest dom Ojca, gdzie Pan zapewne już przygotował nam miejsce.
Wpatrywać się w niebo, ale nigdy nie zaniedbywać ziemi, pewnie i godnie stawiać na niej swe kroki. Owocnie, pracowicie spędzić czas swego pobytu na ziemskiej obczyźnie. Ziemskie obywatelstwo zobowiązuje a co dopiero to, które otrzymamy w niebie.
Wpatrywać się w niebo a jednocześnie w mocy Ducha Świętego dawać czytelne świadectwo o Jezusie i Jego Ewangelii tu na ziemi. Tyle jest bowiem serc, które czekają na Ewangelię i coraz więcej, którym o Ewangelii trzeba ciągle przypominać.
Wpatrywać się w niebo, to zrezygnować z pokusy zaglądania Panu Bogu w kalendarz, czy wyznaczania Mu spraw do wykonania i terminów, kiedy ma się to dokonać. To dotrzymywać, i to solidnie, terminów wykonania spraw, które On nam polecił czy wyznaczył.
Wpatrywać się w niebo, niekiedy może tylko tak dla relaksu, zadumy, w poszukiwaniu poetyckiego natchnienia, zwykłego gapiostwa, aby policzyć gwiazdy, śledzić przesuwające się chmury, pozazdrościć lecącym ptakom czy samolotom bliskości niebieskiego sklepienia, by z jeszcze z większym zapałem, chęcią wrócić do swych ziemskich zajęć.
Dziś nie tylko spojrzę w niebo, ale też się pomodlę, prosząc, abym był prawdziwym świadkiem Bożej sprawy tu, na ziemi. Ucieszę się, że dzięki Jezusowi mam już niejako podwójne obywatelstwo: ziemskie i niebiańskie.
III. Oratio: Teraz ty mów do Boga. Otwórz przed Bogiem serce, aby mówić Mu o przeżyciach, które rodzi w tobie słowo. Módl się prosto i spontanicznie – owocami wcześniejszej „lectio” i „meditatio”. Pozwól Bogu zstąpić do serca i mów do Niego we własnym sercu. Wsłuchaj się w poruszenia własnego serca. Wyrażaj je szczerze przed Bogiem: uwielbiaj, dziękuj i proś. Może ci w tym pomóc modlitwa psalmu:
Wszystkie narody, klaskajcie w dłonie,
radosnym głosem wykrzykujcie Bogu,
bo Pan Najwyższy, straszliwy,
jest wielkim Królem nad całą ziemią…
(Ps 47,2-3)
IV Contemplatio: Trwaj przed Bogiem całym sobą. Módl się obecnością. Trwaj przy Bogu. Kontemplacja to czas bezsłownego westchnienia Ducha, ukojenia w Bogu. Rozmowa serca z sercem. Jest to godzina nawiedzenia Słowa. Powtarzaj w różnych porach dnia:
Śpiewajcie psalmy Bogu, śpiewajcie
***
opracował: ks. Ryszard Stankiewicz SDS
Centrum Formacji Duchowej – www.cfd.salwatorianie.pl )
Poznaj lepiej metodę kontemplacji ewangelicznej według Lectio Divina:
http://www.katolik.pl/modlitwa.html?c=22367