Szesnasta część życiorysu św. Katarzyny Labouré:

W przytułku w Reuilly pracowałam 46 lat. Nigdy nie oszczędzałam się w pracy. Nawet wtedy, gdy zachorowałam na astmę. Po tylu latach dom i jego otoczenie wyglądały już całkiem inaczej, i to właśnie dzięki mnie. Wszędzie dawałam sobie radę i w każdej pracy byłam bardzo dokładna. Starcy lubili, gdy się nimi zajmowałam, bo zawsze znalazłam dla nich dobre słowo, a przede wszystkim potrafiłam być cierpliwa. Siostry mówiły, że potrafiłam być dobra nawet dla najgorszych. Nawet dla pijaka miałam miłosierdzie. Nieprzytomnego kładłam do łóżka, a rano przemawiałam mu do rozsądku. Gdy prosił o przebaczenie, mawiałam: „Nie mnie trzeba przepraszać. Boga przepraszaj!”.