Przed sześcioma dniami – rzekł wódz – zostawiono was w lesie, abyście dowiedli, czy jesteście godni zostać wojownikami. Co uczyniliście, aby zasłużyć na to miano? Przy uważnym milczeniu ludzi z plemienia chłopcy opowiedzieli o swoich wyczynach.
     Jeden zabił lamparta, drugi walczył z pytonem. Nie odezwał się tylko trzeci chłopiec.
     – A ty, co uczyniłeś? – zapytał wódz.
     – Podebrałem garniec miodu dzikim pszczołom – odrzekł cicho.
     Pozostali dwaj chłopcy uśmiechnęli się.
     – Dlaczego podebrałeś miód, a nie upolowałeś dzikiego zwierza jak twoi koledzy? – spytał wódz.
     – Wiesz, wodzu – odrzekł chłopiec – że moi rodzice są starzy i chorzy; musiałem o nich pomyśleć i dlatego zaniosłem im miód. Wódz wstał. Wyciągnął włócznię do chłopca i powiedział:
     – Weź ją, ponieważ jesteś najgodniejszy ze wszystkich. Człowiek powinien być przede wszystkim człowiekiem, a dopiero potem myśliwym. A jest tylko jeden sposób, aby się dowiedzieć, czy tak jest: kiedy nad wszystko przedkłada się miłość i szacunek dla rodziców.

Marek Mercik