Po latach gdy siostry rozmawiały z kimś na mój temat, opowiadały, że nigdy nie słyszały skarg, abym kogoś źle potraktowała. Czyniłam tak, ponieważ w każdym starałam się widzieć cierpiącego i opuszczonego Jezusa. Wiele czasu spędzałam w kaplicy, albo podczas pracy zatrzymywałam się w ogrodzie przed figurą Matki Bożej Te spotkania już od dziecka, były moją siłą.
    Coraz trudniej było utrzymać w klasztorze tajemnicę, kto jest tą siostrą, która 1830 roku widziała Najświętszą Pannę. Przełożeni zaczęli się domyślać. Kiedyś jedna z sióstr powiedziała, że słyszała, jak mówiono w klasztorze przy Rue du Bac, że siostra, która widziała Najświętszą Pannę, zajmuje się podobno hodowlą krów. Więc podejrzenie od razu padło na moją osobę.
    Zaczęłam wówczas coraz bardziej cierpieć z dwóch powodów. Po pierwsze dlatego, że otoczenie było coraz bardziej dociekliwe, a po drugie, że ksiądz Aladel wciąż podejrzewał mnie o urojenia i mówił, że przesadzam.
    Prawdą było to, że medaliki były tłoczone. Prawdą było również to, że objawienia się skończyły, ale Maryja podczas modlitw przypominała mi powierzone zadanie. Rodziły się wtedy we mnie następujące pytania: „Dlaczego kaplica jest wciąż zamknięta dla ludzi, skoro Maryja otwarła w niej źródło łask? Dlaczego rocznicy objawień nie czci się choćby pielgrzymką, czy specjalnym nabożeństwem z Komunią święta?”

Fragment Pisma Świętego do przeczytania na poniedziałek: 
Łk 2, 22 – 24

Punktacja