Kiedy w przytułku zaczęła pracować siostra Joanna, która o pracy gospodarskiej w ogrodzie nie miała pojęcia, zaczęłam uczyć ją tego wszystkiego, co sama potrafiłam. Po latach siostra Joanna tak wspomina tamte chwile: „Uczyła mnie z taką miłością i cierpliwością, że czułam się zakłopotana. Kiedy martwiłam się, ze jeden ze staruszków nie jest katolikiem, siostra Katarzyna uspakajała mnie. Zapewniając, że Bóg wszystko może. I rzeczywiście, przed śmiercią staruszek poprosił o księdza”.
    Przez ponad 40 lat żadna z sióstr nie wiedziała komu Matka Najświętsza objawiła cudowny Medalik. Prawie wszystkie nosiły medalik, a wciąż nie wiedziały, komu został przekazany. Być może moja tajemnica była powodem napięć z niektórymi siostrami. Na początku 1876 roku, kiedy miałam już 70. lat, wśród rocznych opinii przełożonych o siostrach napisano mnie w następujący sposób: „Bardzo zły stan zdrowia. Nie wstaje o czwartej nad ranem, wraz ze wszystkimi siostrami. Charakter porywczy. Ocena dostateczna”. Te dwa zdania świadczyły o tym, że nie zawsze zgadzałam się z przełożoną. Ale pod koniec tej notatki jest także krótka pochwała: „Cechuje ją gruntowna pobożność, bardzo dobrze spełnia swoje obowiązki”. I to było całkowita prawdą, choć czułam się coraz bardziej zmęczona.    

 Fragment Pisma Świętego do przeczytania na jutro: 
J 19, 25 – 27

Punktacja