Podczas II Wojny światowej główny bohater filmu Anatolij, by ratować swe życie zabija swojego towarzysza. Tchórzostwo, zdrada i zabójstwo to grzechy, które musi dźwigać do końca życia. Teraz, 34 lata później, wciąż dzień po dniu zmaga się z poczuciem winy, ciężko pracując, zapominając o swoich przyjemnościach stara się odkupić swoje grzechy. W filmie poznajemy oblicze zbrodni, kary, winy i odkupienia. Na tytułowej wyspie znajduje się klasztor, w którym Anatolij znajduje schronienie. Tu może rozpocząć nowe życie, lecz ciężar win sprawia, że cały czas wraca pamięcią do grzechu z przeszłości. Narzuca sobie ostry reżim pokutniczy, dobrowolnie skazuje się na odosobnienie zaślepiony cierpieniem, które sam sobie sprawia. Klasztor jest zatem nie tylko miejscem zbawienia, lecz również miejscem kaźni i pokuty. Ojciec Anatolij postrzegany jest jako tajemniczy ekscentryk, nikt jednak nie może mu odmówić pracowitości i ascetycznego życia. Całe dnie zwozi taczkami węgiel do ogrzewania klasztoru w nocy śpi na tym węglu w chacie. Utkwił mi w głowie przeczytany gdzieś komentarz do filmu, że niezbadane są ścieżki Pana.