Pewien dobry, aczkolwiek słaby chrześcijanin spowiadał się, jak zwykle, u swojego proboszcza. Jego spowiedzi przypominały zepsutą płytę: zawsze te same uchybienia, a przede wszystkim ten sam poważny grzech.
     – Koniec tego! – powiedział mu pewnego dnia zdecydowanym tonem proboszcz. – Nie możesz żartować sobie z Boga. Naprawdę ostatni już raz rozgrzeszam cię z tego przewinienia. Pamiętaj o tym!
     Ale po piętnastu dniach człowiek znów przyszedł do spowiedzi wyznając ten sam grzech.
     Spowiednik naprawdę stracił cierpliwość:
     – Uprzedzałem cię, że nie dam ci rozgrzeszenia. Tylko w ten sposób się nauczysz…
     Poniżony i zawstydzony mężczyzna podniósł się z klęczek. Dokładnie nad konfesjonałem, zawieszony był na ścianie wielki, gipsowy krzyż.
     Człowiek wzniósł nań swe spojrzenie.
     I właśnie w tym momencie gipsowy Chrystus z krzyża ożywił się, podniósł swoje ramię i uczynił znak przebaczenia: „Rozgrzeszam cię z twojej winy…”

Każdy z nas związany jest z Bogiem, pewną nitką.
Kiedy popełniamy grzech, ta nić się przerywa.
Ale kiedy ubolewamy nad naszą winą
Bóg zawiązuje na nitce supełek i w ten sposób staję się ona krótsza.
Przebaczenie zbliża nas do Boga.

Bruno Ferrero