Pewnego razu do jednej z sióstr powiedziałam: „I pomyśleć, że te cuda co w Lourdes, mogły się zdarzyć w naszej kaplicy…”. Napisałam Nawe na kartce, którą po latach znaleziona, list do Matki Bożej następującej treści: „droga Matko, tutaj nie chcą spełnić tego, czego sobie życzysz. Ukaż się gdzie indziej”.
    Mimo mojego bólu, że nie ma pielgrzymów przy Rue du Bac, medalik coraz bardziej był znany na świecie. Ludzie zaczęli nazywać go Cudownym. Bo wiara i modlitwa sprawiały cuda nawróceń i uzdrowień.
    W 1842 roku w Rzymie zdarzyło się coś niezwykłego. Młody Żyd z Alzacji, Alfons Ratisbonne, miał poślubić ukochaną narzeczoną. Do swej religii bardzo był przywiązany. A przy tym nienawidził wręcz religii katolickiej. Tylko przez grzeczność przyjął medalik od swego kolegi katolika. Obiecał go nosić i odmawiać modlitwę św. Bernarda.
    Kilka dni potem wszedł do kościoła św. Andrzeja i zwiedzał wnętrze. Gdy zbliżył się do kaplicy Matki Bożej poczuł coś dziwnego. Spojrzał na Jej obraz i rozpoznał wizerunek Maryi z medalika. „Ona nic do mnie nie mówiła – powiedział do swojego kolegi – ale ja wszystko zrozumiałem. Zaprowadź mnie do księdza.
    Ratisbonne został chrześcijaninem, a potem księdzem w Zgromadzeniu Ojców Najświętszej Panny na Syjonie, którego celem było nawracanie Żydów.

Fragment Pisma Świętego do przeczytania na jutro: 
Łk 6, 20 – 23

Punktacja