Obawiał się o piękno ich duszy

Ojciec Pio umiał postępować z kobietami: nie bał się ich piękna, ale obawiał się o piękno ich duszy. Choć wystawiany przez niektóre z nich na próbę, sam nie próbował wyrządzić im żadnej krzywdy.

„Wy sami nie wiecie, jak jesteście piękni wówczas, kiedy znajdujecie się w zasięgu Słowa Bożego i Eucharystii. Sami nie wiecie, jacy jesteście piękni, kiedy obcujecie z bliska z Chrystusem, z Mistrzem, starając się żyć w Jego łasce uświęcającej”.
(Jan Paweł II, Częstochowa, 06.06.1979)

Wydawać się może, że pewne problemy moralne, z którymi ludzie borykali się dawniej, dziś nas nie dotyczą. Jednak warto czasami się im przyjrzeć. Okazuje się bowiem, że dzięki takim przypomnieniom można zobaczyć coś bardzo ważnego.

Bez teleportacji nie ma superbohatera

Jednym z podstawowych atrybutów postaci z fantastycznych filmów sensacyjnych, które pojawiają się w kinach, jest umiejętność teleportacji. Obojętnie, czy bohaterem jest zmodyfikowany genetycznie człowiek (mutant), czy mag dysponujący wielką mocą, czy też naukowiec, który opanował tajemnice materii, teleportacja czyni go prawdziwie godnym bycia bohaterem filmu.

Zapowiedziana przez Sobór Watykański II w Konstytucji o Świętej Liturgii reforma liturgiczna miała na celu ożywić uczestnictwo wiernych w kulcie sprawowanym w Kościele, szczególnie we Mszy Świętej. Chodzi bowiem o to, aby „chrześcijanie w tym misterium wiary (Eucharystia) nie uczestniczyli jak obcy lub milczący widzowie, lecz aby przez obrzędy i modlitwy misterium to dobrze rozumieli, w świętej czynności brali udział świadomie, pobożnie i czynnie, by kształtowani przez słowo Boże, posilali się przy stole Ciała Pańskiego i składali Bogu dziękczynienie; aby ofiarowując niepokalaną Hostię nie tylko przez ręce kapłana, lecz także razem z nim, uczyli się ofiarowywać samych siebie i za pośrednictwem Chrystusa z każdym dniem doskonalili się w zjednoczeniu z Bogiem i wzajemnie ze sobą, aby ostatecznie Bóg był wszystkim we wszystkich” (KL 48).

Drugi List do Tymoteusza jest jednym z najbardziej poruszających fragmentów Pisma Świętego. Piszący go św. Paweł nie jest już spektakularnie nawróconym neofitą, który z wielkim zapałem głosi to, co zostało mu cudownie objawione. Jest człowiekiem wyczerpanym kilkunastoletnią pracą, wie o swoich niepowodzeniach oraz o tym, że są sprawy, na które przestał mieć wpływ. Przebywając w więzieniu, czekając na śmierć, pisze do swojego umiłowanego ucznia niezwykle osobisty list. Dwie sprawy wydają się w nim szczególnie ważne.

Człowiekowi w jego życiu zawsze towarzyszą znaki. Znajdujemy je w podróży jako znaki ruchu drogowego. Znajdujemy je w sklepach, jako informacje ułatwiające poruszanie się po dużych powierzchniach sklepowych. Znajdujemy je w liturgii, która ma przemawiać przez znaki mówiące o niewidzialnej rzeczywistości. Znajdujemy je wreszcie na niebie, kiedy zastanawiamy się nad pogodą w czasie wymarzonych wakacji czy odpoczynku.

Młodość jest okresem, w którym krystalizują się kierunki i cele życiowe. Dlatego gimnazjalistom i licealistom zostało postawione pytanie, czy o tym myślą, a jeśli już podjęli próbę wytyczenia swoich celów życiowych, to co postanowili i dlaczego dokonali takiego, a nie innego wyboru.

O polskich mediach, dziennikarskiej rzetelności i emocjach na wizji z Iwoną Schymallą, prezenterką Telewizji Polskiej, rozmawia Jolanta Krasnowska-Dyńka.

18 września obchodziliśmy w Polsce Dzień Środków Masowego Przekazu. Jaka, Pani zdaniem, jest kondycja polskich mediów?