Szósta część życiorysu św. Katarzyny Labouré:
W kościele w Fain w prawej bocznej nawie jest kaplica Najświętszej Maryi Panny. Miejscowi nazywają ją kaplicą Labouré, ponieważ dzięki mojej rodzinie została całkowicie odnowiona. Moja rodzina miała nawet w kościele własną ławkę, ale ja rzadko z niej korzystałam.
Od Pierwszej Komunii św. ja stałam się inna, czasem jakbym żyła w innym świecie. Chyba pierwsza zauważyła to moja młodsza siostra Tonia. Często razem chodziłyśmy kilka kilometrów do kościoła w sąsiedniej wsi. Droga prowadziła najpierw pod górę, a potem stromo opadała w dół prawie do samego kościoła. Już w połowie drogi widać było dzwonnicę.
Siedzi mąż w fotelu, czyta gazetę i w nagle drze się strasznie wystraszony do żony:
- Maryśka, dawaj odtrutkę na żmije, szybko!!!
Piąta część życiorysu św. Katarzyny Labouré:
Wielu ludzi, słysząc mój dotychczasowy życiorys, z pewnością zadaje sobie pytanie: jak to możliwe, by kilkunastoletnia dziewczynka tak dobrze radziła sobie z tyloma obowiązkami? Otóż, gdy tylko nadarzyła się wolna chwila, pomiędzy różnymi zajęciami, wybiegałam poza farmę. Po drugiej stronie drogi, naprzeciw naszego domu, stał kościół parafialny.
W nim, klękałam na zimnej posadzce i o swoich sprawach rozmawiałam z Panem Bogiem. Szczególnie często zdarzało się mi to czynić po pierwszej Komunii św.
