Podsumowaniem roku Chopinowskiego w Szkole Podstawowej nr 205 przy ul. Spartańskiej, był apel przygotowany przez klasę 6a. Poniżej fragmenty dwóch piosenek, które udało się zarejestrować tel.

W niedzielę w czasie Mszy św. dla dzieci o godz. 11.30 miało miejsce dość niecodzienne, miłe i radosne wydarzenie. Otóż po rocznej kandydaturze, dwóch chłopców zostało wcielonych w szeregi ministrantów. Andrzej Frankiewicz i Aleksander Jachimowski to nowi słudzy ołtarza, którzy przyjęli stroje ministranckie i złożyli przysięgę pobożnego, gorliwego i radosnego wypełniania świętych czynności. Nowym ministrantom życzymy wielu łask Bożych i wszelkiej pomyślności. Tych zaś, którzy chcieliby pójść w ślady Andrzeja i Aleksandra zapraszamy na spotkania ministranckie w każdą niedzielę o godz. 17.45 lub prosimy o kontakt z opiekunem ministrantów ks. Łukaszem. Poniżej filmik z tej uroczystości i zdjęcia, które są również w galerii.

Dwudziesta część życiorysu św. Katarzyny Labouré:

Przychodzi ostatni dzień 1876 roku. A ja wciąż żyłam. Przełożona zaczęła się śmiać, gdy ja uparcie powtarzałam: „Nie ujrzę jutra”. Następnego dnia miał być Nowy Rok. Po południu odwiedziła mnie córka Toni wraz z dziećmi. Przygotowałam dla nich prezenty: cukierki, czekoladę i …garść medalików. Spotkanie było krótkie.

Dziewiętnasta część życiorysu św. Katarzyny Labouré:

Powoli czułam, że zbliża się mój koniec życia tu na ziemi. Od przełożonego generalnego nie otrzymałam pozwolenia na spotkanie się ze swoim spowiednikiem. Tłumaczyłam jemu, że naprawdę muszę z nim porozmawiać, gdyż czułam, że nie pożyję już długo. Siostrze przełożonej powiedziałam: „Sądzę, że nadszedł już moment, by porozmawiać… Siostra wie o czy?”.
Przełożona już od pewnego czasu podejrzewała, że to właśnie ja miałam objawienie Cudownego Medalika, ale nigdy nie zapytała mnie o to wprost. Teraz była poruszona tym co jej powiedziałam: „W czasie modlitwy zapytam Najświętszą Matkę, czy mogę mówić o wszystkim. Jeśli tak, spotkamy się o dziesiątej rano”.

Osiemnasta część życiorysu św. Katarzyny Labouré:

W dalszym ciągu pracowałam w przytułku w Reuilly, pomimo tego, że skończyłam już 65 lat. Każdego dnia wstawałam na głos dzwonka o czwartej rano. Starcy mnie kochali. Wiedzieli, że choć niekiedy byłam szorstka, to jednak miałam naprawdę dla nich wielkie serce. Pewnego razu wzruszyło mnie bardzo, gdy jeden z nich powiedział głośno przy stole: „Siostro, jesteś dla nas taka dobra. Zawsze pytasz cierpliwie: Czy to wystarcz?”.
Podobne zrozumienie miałam dla sióstr młodszych ode mnie o jakieś 40 lat. Nigdy nie wypominałam im młodzieńczego roztargnienia, nie strofowałam na każdym kroku, nie dawałam odczuć, ze tak naprawdę niewiele o życie wiedzą.